ಪ್ರಕೃತಿ ಮಾಯೆ....!

ಕೊಡೆ ಹಿಡಿದು, ಸೊಂಟಕ್ಕೆ ಕೈ ಸಿಕ್ಕಿಸಿ
ಆತನ ಜೊತೆಯೇ ನಿಂತಿದ್ದೆ
ಆನೆ ಸೊಂಡಿಲುಪಮೆ ಮೊದಲು
ಬಾಳೆ ನುಣುಪು, ಮಿಂಚಿನ ಸಂಚೊನಪು
ಹಿಮಗಿರಿ ತಂಪು, ಮಲೆನಾಡ ಛಾಪು
ಕಲೆಸಿ ಗಿಡ ಮರ ಸೌಂದರ್ಯ ಬೆರೆಸಿ
ಕೆತ್ತುತ್ತಿದ್ದ ಆತ ಅಂಕುರಕ್ಕೆ ತಲೆ ಬಾಗಿಸಿ

ಎಳೆ ಎಳೆ ಹೆರಳ ಕೆತ್ತಿ, ಜಲಪಾತ ಬೀಳಿಸಿ
ಅಮಾವಾಸ್ಯೆಯ ಕಗ್ಗತ್ತಲ ಮೆತ್ತಿ
ಕರಿಮೋಡದಂಚೆಳೆದು ಮುಂಗುರುಳಿಗೆ
ಸರಿಯೇ ಎಂದು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದನಾತ
ನೊಸಲಿಗೆ ಬಳಿದು ನವನೀತ
ನಡುವೆ ಹರಿಧ್ವರ್ಣ ಬಿಂದಿಗೆ ಪುನೀತ
ಗಿಳಿ ಮಾವಿನ ಮೂಗು, ಕಬ್ಬಿನ ಸೋಗು
ಮೇಲೆ ಸಮುದ್ರವನ್ನೇ ಮೊಗೆ ಮೊಗೆದ
ಪಿಳಿ ಪಿಳಿ ಜೋಡಿ ಅರಳುಗಣ್ಣುಗಳು
ಜಾರು ಬೆಣ್ಣೆಗೆನ್ನೆ, ನಾಚಿಕೆಯ ಸನ್ನೆ
ಕಣಿವೆ ಗಲ್ಲ, ತುಟಿ ಸಕ್ಕರೆ ಬೆಲ್ಲ
ತೊಟ್ಟಿಕ್ಕಿದ ಹೂ ಮಧು ಮೃದು ಹರಿದು
ಕೆತ್ತಿದ ಹಲ್ಲು, ಹಾಲ್ ಜೋಳದ ಸಾಲು

ನಾಗರ ಹೆಡೆ ಕತ್ತು ಬೇಕಾಗಿತ್ತು
ಸರಿಯಾಗಿ ಕತ್ತಲಿಲ್ಲ ಮೆತ್ತಲಿಲ್ಲ
ಕುಳಿ ಬೀಳಿಸಿ ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಬೈಸಿಕೊಂಡ
ಕೆಳಗಿನ ಅವಳಿ ಬೆಲೂನೆದೆ
ಕಾಲನ ಗಾಳಿಗದು, ನಾನೇ ಕೆತ್ತಿದ್ದು
ಮತ್ತೆ ಉಳಿಯಿಟ್ಟು ತಲೆ ಬಗ್ಗಿಸಿ
ನನ್ನ ಬೇಡಿಕೆ ಧ್ಯಾನಿಸಿ ಕೆತ್ತುತ್ತಿದ್ದ
ಮೇರು ಪರ್ವತವನ್ನೇ ಜಾರಿಸಿ
ಕೋಟಿ ನಕ್ಷತ್ರ ಶಯನ ಬೆನ್ನ ಮೇಲೆ ಹರಡಿ
ಬಾಳೆ ಕಂಬದೆರಡು ಕಾಲು ಸಿಕ್ಕಿಸಿ
ಅಲ್ಲೆಲ್ಲ ಹೊಳಪನ್ನು ಮರಗಟ್ಟಿಸಿ ಸೈ ಎಂದ
ನೀ ಸೌಂದರ್ಯ ತೊನೆದ ಖನಿಜ ಗಣಿ
ಆಕರ್ಷಣೆ ಬಲ ಸೆಳೆದು ಅಂಗಾಂಗಗಳ
ಕಂಗೊಳಿಸಿದವನಿಗೆ ನಾ ಚಿರರುಣಿ!

ಕೊನೆಗೊಮ್ಮೆ ಹಾಲೆರಚಿ ಮುಂದೆ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ
ಖುಷಿಯಲ್ಲಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡು
ಕೆನ್ನೆಗೆ ತುಟಿ ಸೋಕಿಸಿದೆ
ಮೈ ಕೈಗೆ ಜೀವ ತುಂಬಿಕೊಂಡು
ಅರಳಿ ನಿಂತೆ ನೀ ಪ್ರಕೃತಿ ಮಾಯೆ!